Όταν οι φάλαινες βγήκαν από τις θάλασσες, τα παιδιά τις υποδέχτηκαν με χαρά. Ο ψαράς ενθουσιάστηκε, ο φαροφύλακας και οι κολυμβητές στην πισίνα όχι και τόσο. Στα τρένα επικρατούσε το αδιαχώρητο, στο μπαλέτο χάθηκε η χάρη. Οι άνθρωποι κουράστηκαν από τα σκουπίδια, τα πεζοδρόμια ράγισαν, τα εστιατόρια δεν είχαν άλλα ψάρια να σερβίρουν, οι φουρνάρηδες δεν έβγαζαν ψωμί, τα αγάλματα καταστράφηκαν και τότε οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους με συνθήματα αντιφαλαινικά. «Φάλαινες, φύγετε. Δε σας θέλουμε εδώ στην ξηρά» τους φώναζαν. Τότε η Φρίντα, ένα μικρό κορίτσι, ρώτησε μια φάλαινα γιατί άφησαν τις θάλασσες και ήρθαν στις πόλεις. Και η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Η θάλασσα είναι γεμάτη σκουπίδια…«.
Οι φάλαινες βγαίνουν και διαλύουν την καθημερινότητα και κανονικότητα των ανθρώπων αφού εκείνοι προηγουμένως γέμισαν τους βυθούς των θαλασσών με σκουπίδια. Το οποίο σημαίνει ότι αυτό που σου κάνω, μου το έκανες κι εσύ, τώρα κατάλαβες μήπως τι μου έκανες ή ακόμα;
για να δείξει το μέγεθος του προβλήματος. Και η προσαρμογή των φαλαινών στον ανθρώπινο κόσμο είναι ένα έξυπνο εικονογραφικό παιχνίδι το οποίο παίζει με επιτυχία. Κατορθώνει έτσι να ρίξει μια γροθιά κυριολεκτικά στο στομάχι κάθε υπνωτισμένου που δεν βλέπει το πρόβλημα από τη στιγμή που δεν βλέπει τα πλαστικά μπροστά του.
Για αναγνώστες από 3-4 ετών.
Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου