Μπορώ και χωρίς αυτά από τις εκδόσεις Μίνωας
Τα σχολεία έχουν ανοίξει και οι μικροί μαθητές ανυπομονούν να διαλέξουν τα καινούργια τους σχολικά είδη. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο μικρός Λεωνίδας που αγαπά πολύ τα πολύχρωμα μολύβια που φαντάζουν τόσο όμορφα στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου.
Τόσα πολλά χρώματα: μωβ, γαλάζια, κόκκινα, να απεικονίζουν τις αγαπημένες του ομάδες και τους φανταστικούς ήρωες που τόσο πολύ θαύμαζε να βλέπει στην τηλεόραση. Ναι, τα ήθελε όλα δικά του. Βλέπετε είχε μια συλλογή από μολύβια που έπρεπε να εμπλουτίσει με καινούργια σχέδια. Οι γονείς του, ποτέ δεν του χάλαγαν το χατήρι.
Όμως κάποια μέρα τα πράγματα άλλαξαν, ο πατέρας του Λεωνίδα χάνει τη δουλειά του και τα μολύβια που ονειρεύεται γίνονται άπιαστο όνειρο. Στην αρχή ο Λεωνίδας δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και αντιδρά με φωνές και κλάματα. Δεν του έφταναν τα δικά του προβλήματα, έπρεπε να συνηθίσει και τον νέο του συμμαθητή τον Ντίμε από την Αλβανία. Η δασκάλα προτρέπει τον Λεωνίδα να δώσει ένα από τα μολύβια του στον συμμαθητή του, καθώς δεν έχει ούτε καν τα απαραίτητα για το σχολείο. Ο Λεωνίδας αποφασίζει με δυσκολία να δώσει στο συμμαθητή του ένα από τα μισοτελειωμένα μολύβια που θα πετούσε κάποια στιγμή. Αμέσως μόλις πήρε στα χέρια του το μολύβι ο Ντίμε τα μάτια του άστραψαν από χαρά. Επιτέλους είχε το δικό του μολύβι για να κάνει τις εργασίες του για το σχολείο.
Ο Λεωνίδας συνειδητοποίησε τη χαρά του «να δίνεις» στον άλλον αυτό που έχει πιο πολύ ανάγκη, από το να «παίρνεις». Πόσο απερίσκεπτα φέρθηκε όταν ζητούσε επίμονα τα πολύχρωμα μολύβια από τους γονείς του.
Το παράδειγμα του Ντίμε γίνεται μάθημα για το Λεωνίδα να δει τα πράγματα διαφορετικά. Ο Ντίμε νοιώθει τόση ευγνωμοσύνη για το μολύβι που του χάρισε ο συμμαθητής του και ανταποδίδει την ευγενική χειρονομία με ένα γλυκό που έφτιαξε η μαμά του από την πατρίδα του.
Τι γίνεται όμως όταν ο Λεωνίδας καταλάβει ότι « μπορεί και χωρίς αυτά…» γιατί υπάρχουν πράγματα πιο σημαντικά όπως η αληθινή φιλία, η γενναιοδωρία, η σημασία του περιττού και του απαραίτητου.
Σήμερα έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε…
Τα χρειαζόμαστε, όμως, όλα όσα έχουμε;
«Θέλω κι άλλα… θέλω κι άλλα…» λέει κάθε τόσο ο Λεωνίδας κλαψουρίζοντας, έχοντας την απαίτηση να του δώσουν, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν έχουν.
Έχει μια αδυναμία…
Θα μπορέσει να ζήσει άραγε χωρίς αυτή;
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η αδυναμία δίνει τη θέση της στη δύναμη της φιλίας;
Πόσο μπορεί να του αλλάξει τη ζωή ένας καινούριος συμμαθητής;
Τα σχολεία έχουν ανοίξει και οι μικροί μαθητές ανυπομονούν να διαλέξουν τα καινούργια τους σχολικά είδη. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο μικρός Λεωνίδας που αγαπά πολύ τα πολύχρωμα μολύβια που φαντάζουν τόσο όμορφα στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου.
Τόσα πολλά χρώματα: μωβ, γαλάζια, κόκκινα, να απεικονίζουν τις αγαπημένες του ομάδες και τους φανταστικούς ήρωες που τόσο πολύ θαύμαζε να βλέπει στην τηλεόραση. Ναι, τα ήθελε όλα δικά του. Βλέπετε είχε μια συλλογή από μολύβια που έπρεπε να εμπλουτίσει με καινούργια σχέδια. Οι γονείς του, ποτέ δεν του χάλαγαν το χατήρι.
Όμως κάποια μέρα τα πράγματα άλλαξαν, ο πατέρας του Λεωνίδα χάνει τη δουλειά του και τα μολύβια που ονειρεύεται γίνονται άπιαστο όνειρο. Στην αρχή ο Λεωνίδας δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και αντιδρά με φωνές και κλάματα. Δεν του έφταναν τα δικά του προβλήματα, έπρεπε να συνηθίσει και τον νέο του συμμαθητή τον Ντίμε από την Αλβανία. Η δασκάλα προτρέπει τον Λεωνίδα να δώσει ένα από τα μολύβια του στον συμμαθητή του, καθώς δεν έχει ούτε καν τα απαραίτητα για το σχολείο. Ο Λεωνίδας αποφασίζει με δυσκολία να δώσει στο συμμαθητή του ένα από τα μισοτελειωμένα μολύβια που θα πετούσε κάποια στιγμή. Αμέσως μόλις πήρε στα χέρια του το μολύβι ο Ντίμε τα μάτια του άστραψαν από χαρά. Επιτέλους είχε το δικό του μολύβι για να κάνει τις εργασίες του για το σχολείο.
Ο Λεωνίδας συνειδητοποίησε τη χαρά του «να δίνεις» στον άλλον αυτό που έχει πιο πολύ ανάγκη, από το να «παίρνεις». Πόσο απερίσκεπτα φέρθηκε όταν ζητούσε επίμονα τα πολύχρωμα μολύβια από τους γονείς του.
Το παράδειγμα του Ντίμε γίνεται μάθημα για το Λεωνίδα να δει τα πράγματα διαφορετικά. Ο Ντίμε νοιώθει τόση ευγνωμοσύνη για το μολύβι που του χάρισε ο συμμαθητής του και ανταποδίδει την ευγενική χειρονομία με ένα γλυκό που έφτιαξε η μαμά του από την πατρίδα του.
Τι γίνεται όμως όταν ο Λεωνίδας καταλάβει ότι « μπορεί και χωρίς αυτά…» γιατί υπάρχουν πράγματα πιο σημαντικά όπως η αληθινή φιλία, η γενναιοδωρία, η σημασία του περιττού και του απαραίτητου.
Σήμερα έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε…
Τα χρειαζόμαστε, όμως, όλα όσα έχουμε;
«Θέλω κι άλλα… θέλω κι άλλα…» λέει κάθε τόσο ο Λεωνίδας κλαψουρίζοντας, έχοντας την απαίτηση να του δώσουν, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν έχουν.
Έχει μια αδυναμία…
Θα μπορέσει να ζήσει άραγε χωρίς αυτή;
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η αδυναμία δίνει τη θέση της στη δύναμη της φιλίας;
Πόσο μπορεί να του αλλάξει τη ζωή ένας καινούριος συμμαθητής;
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου