Μετά το επιτυχημένο βιβλίο «Φόνου πέντε αστέρων» έρχεται η συνέχεια του βιβλίου Το μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας από τις εκδόσεις Διόπτρα
Η κυρία Έλενα Ακρίτα, με το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα, έχει προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό ως προς το στυλ, την αφήγηση και τις κεντρικές ιδέες της. Παρατήρησα ότι έχει αφήσει λίγο στην
άκρη το δηκτικό της χιούμορ και τις πολλές, έξυπνες και χιουμοριστικές ατάκες της, ρίχνοντας το βάρος της στα γεγονότα αυτά καθαυτά. Όχι ότι έχουμε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, απλώς εδώ εναρμονίζονται ακόμη καλύτερα η αστυνομική πλοκή με την ελαφρότητα της ατάκας και του σαρκασμού. Η αστική τάξη αποδομείται ανελέητα ως προς τις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις και δίνει άλλο ένα καλό έρεισμα για μια ικανοποιητική ιστορία μυστηρίου.
Ο Αντώνης Σκιαδάς, που είχε εξαφανιστεί από την πολιτική για ένα χρονικό διάστημα, παρ’ όλο που είχε χρηματίσει από βουλευτής μέχρι υπουργός, επιστρέφει τώρα στην αρένα, με δήλιο στόχο την Προεδρία της Δημοκρατίας. Θα τα καταφέρει; Υπάρχει μήπως στο παρελθόν του κάτι αρκετά σοβαρό και επιλήψιμο για την καριέρα του ή κατάφερε να σκεπάσει τα πάντα; Η σύζυγός του, Ρεγγίνα, μια γυναίκα που αναγκάστηκε να τον παντρευτεί λίγο μετά το Πολυτεχνείο επί Δικτατορίας, γιατί εξακολουθεί να τον αποφεύγει στις ιδιωτικές τους συναντήσεις; Η κόρη τους, Πέρσα, πώς κατάφερε να μεγαλώσει και τι ερεθίσματα απέκτησε σε αυτό το περιβάλλον πλούτου και ευμάρειας;
Στο άλλο άκρο, πιο κοντά στη ζωή της Ελσινόρης, έχουμε τον Αντρέα, τον έρωτα της ηρωίδας και τον τρόπο που προσπαθούν να επικοινωνήσουν στην καθημερινότητά τους, με τα διαφορετικά ενδιαφέροντα και των δύο και τα ακατάστατα ωράρια εκείνης. Ποιος είναι ο Ντίλαν, ο νοικάρης του διαμερίσματος της Μπλε Πολυκατοικίας, και από πού γνωρίζεται με τον Αντρέα; Γιατί μιλάνε συνέχεια για ένα κοινό παρελθόν, το οποίο εσκεμμένα δεν αναλύουν περισσότερο; Ποια είναι η Γιολάντα, το κορίτσι που ζήτησε τη βοήθεια της Ελσινόρης, και πώς συνδέεται η δική της ιστορία με την πλοκή του μυθιστορήματος;
Το «Μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας» το διάβασα απνευστί, αδιαφορώντας και αγνοώντας για άλλη μια φορά τα πάντα γύρω μου. Φαΐ καμμένο, γατί γραμμένο, κρεβάτι ξεστρωμένο, αβέβαιο το πεπρωμένο (άσχετο!). Πρόκειται για μια ιστορία σύγχρονη, μοντέρνα, με λέξεις και φράσεις που εξακολουθώ ν’ ακούω στην καθημερινότητά μου είτε αφορούν την κυβερνητική πολιτική του πρωθυπουργού είτε τις κομμένες συντάξεις είτε την ασφάλεια της νιρβάνας που χαρίζουν τα τούρκικα (και όχι μόνο) σίριαλ είτε τον τρόπο που ξεσπούν τα επεισόδια κάθε τρεις και λίγο στα Εξάρχεια. Άνθρωποι αληθινοί, σωστά τοποθετημένοι σε καίριες θέσεις της ιστορίας, μυστικά καλά κρυμμένα και έξυπνος τρόπος αποκάλυψής τους και των συνεπειών τους, δέθηκαν σε ένα ομοειδές σύνολο που δε με άφησε να πάρω ανάσα. Στην πορεία της ανάγνωσης, τα μυστικά πληθαίνουν, τα πτώματα αυξάνονται, οι μάσκες πέφτουν και τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους. Η κυρία Ακρίτα δείχνει καταφανώς και αληθοφανώς τη σαπίλα που μπορεί να υπάρχει στην πολιτική ζωή του τόπου, με διακριτικές αιχμές και ολοζώντανα παραδείγματα.
Μέσα από το κείμενο βγαίνουν διαχρονικές αλήθειες για τις οικογενειακές σχέσεις, για τη φαυλότητα όσων αποκτούν ξαφνικά, ανεξέλεγκτα και χωρίς εφόδια την εξουσία, και πάνω από όλα για τους ανθρώπινους δεσμούς και για το πόσο εύκολα αυτοί σπάνε. Η επιμέρους ιστορία του Ντίλαν με τη νοικάρισσα του άλλου διαμερίσματος που έχει, μια γυναίκα που πέφτει θύμα βιαιοπραγίας από τον άντρα της, ήταν άκρως συγκινητική και δοσμένη με υπέρμετρη ευαισθησία. Το σύνολο του βιβλίου δε θα το ξεχάσω, όμως η ιστορία της Άννας και του Ντίλαν με συγκίνησε λίγο παραπάνω. Επίσης, η Ελσινόρη παραμένει πιστή στις ηθικές της αρχές και, παρ’ όλες τις δυσκολίες που συναντά, θέλει να φτάσει την ιστορία ως το τέλος όχι για την ίδια την τιμωρία αλλά για την ηθική ικανοποίησή της.
«Το μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας», αυτού του διάσημου κτίσματος των Εξαρχείων, είναι μια συναρπαστική περιπέτεια, με αγωνία, ανατροπές, εκπλήξεις και εύστοχες πανανθρώπινες αλήθειες. Η ιστορία με ταξίδεψε από το μακρινό 1974, με παραστατικότατες σκηνές της εισβολής στο Πολυτεχνείο, ως το σήμερα, όπου η ιδεολογία εκείνης της εποχής έχει φύγει ανεπιστρεπτί από την καθημερινότητά μας. Πρόκεται για μια εξίσου δυνατή συνέχεια του «Φόνου πέντε αστέρων», την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Η κυρία Έλενα Ακρίτα, με το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα, έχει προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό ως προς το στυλ, την αφήγηση και τις κεντρικές ιδέες της. Παρατήρησα ότι έχει αφήσει λίγο στην
άκρη το δηκτικό της χιούμορ και τις πολλές, έξυπνες και χιουμοριστικές ατάκες της, ρίχνοντας το βάρος της στα γεγονότα αυτά καθαυτά. Όχι ότι έχουμε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, απλώς εδώ εναρμονίζονται ακόμη καλύτερα η αστυνομική πλοκή με την ελαφρότητα της ατάκας και του σαρκασμού. Η αστική τάξη αποδομείται ανελέητα ως προς τις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις και δίνει άλλο ένα καλό έρεισμα για μια ικανοποιητική ιστορία μυστηρίου.
Ο Αντώνης Σκιαδάς, που είχε εξαφανιστεί από την πολιτική για ένα χρονικό διάστημα, παρ’ όλο που είχε χρηματίσει από βουλευτής μέχρι υπουργός, επιστρέφει τώρα στην αρένα, με δήλιο στόχο την Προεδρία της Δημοκρατίας. Θα τα καταφέρει; Υπάρχει μήπως στο παρελθόν του κάτι αρκετά σοβαρό και επιλήψιμο για την καριέρα του ή κατάφερε να σκεπάσει τα πάντα; Η σύζυγός του, Ρεγγίνα, μια γυναίκα που αναγκάστηκε να τον παντρευτεί λίγο μετά το Πολυτεχνείο επί Δικτατορίας, γιατί εξακολουθεί να τον αποφεύγει στις ιδιωτικές τους συναντήσεις; Η κόρη τους, Πέρσα, πώς κατάφερε να μεγαλώσει και τι ερεθίσματα απέκτησε σε αυτό το περιβάλλον πλούτου και ευμάρειας;
Στο άλλο άκρο, πιο κοντά στη ζωή της Ελσινόρης, έχουμε τον Αντρέα, τον έρωτα της ηρωίδας και τον τρόπο που προσπαθούν να επικοινωνήσουν στην καθημερινότητά τους, με τα διαφορετικά ενδιαφέροντα και των δύο και τα ακατάστατα ωράρια εκείνης. Ποιος είναι ο Ντίλαν, ο νοικάρης του διαμερίσματος της Μπλε Πολυκατοικίας, και από πού γνωρίζεται με τον Αντρέα; Γιατί μιλάνε συνέχεια για ένα κοινό παρελθόν, το οποίο εσκεμμένα δεν αναλύουν περισσότερο; Ποια είναι η Γιολάντα, το κορίτσι που ζήτησε τη βοήθεια της Ελσινόρης, και πώς συνδέεται η δική της ιστορία με την πλοκή του μυθιστορήματος;
Το «Μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας» το διάβασα απνευστί, αδιαφορώντας και αγνοώντας για άλλη μια φορά τα πάντα γύρω μου. Φαΐ καμμένο, γατί γραμμένο, κρεβάτι ξεστρωμένο, αβέβαιο το πεπρωμένο (άσχετο!). Πρόκειται για μια ιστορία σύγχρονη, μοντέρνα, με λέξεις και φράσεις που εξακολουθώ ν’ ακούω στην καθημερινότητά μου είτε αφορούν την κυβερνητική πολιτική του πρωθυπουργού είτε τις κομμένες συντάξεις είτε την ασφάλεια της νιρβάνας που χαρίζουν τα τούρκικα (και όχι μόνο) σίριαλ είτε τον τρόπο που ξεσπούν τα επεισόδια κάθε τρεις και λίγο στα Εξάρχεια. Άνθρωποι αληθινοί, σωστά τοποθετημένοι σε καίριες θέσεις της ιστορίας, μυστικά καλά κρυμμένα και έξυπνος τρόπος αποκάλυψής τους και των συνεπειών τους, δέθηκαν σε ένα ομοειδές σύνολο που δε με άφησε να πάρω ανάσα. Στην πορεία της ανάγνωσης, τα μυστικά πληθαίνουν, τα πτώματα αυξάνονται, οι μάσκες πέφτουν και τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους. Η κυρία Ακρίτα δείχνει καταφανώς και αληθοφανώς τη σαπίλα που μπορεί να υπάρχει στην πολιτική ζωή του τόπου, με διακριτικές αιχμές και ολοζώντανα παραδείγματα.
Μέσα από το κείμενο βγαίνουν διαχρονικές αλήθειες για τις οικογενειακές σχέσεις, για τη φαυλότητα όσων αποκτούν ξαφνικά, ανεξέλεγκτα και χωρίς εφόδια την εξουσία, και πάνω από όλα για τους ανθρώπινους δεσμούς και για το πόσο εύκολα αυτοί σπάνε. Η επιμέρους ιστορία του Ντίλαν με τη νοικάρισσα του άλλου διαμερίσματος που έχει, μια γυναίκα που πέφτει θύμα βιαιοπραγίας από τον άντρα της, ήταν άκρως συγκινητική και δοσμένη με υπέρμετρη ευαισθησία. Το σύνολο του βιβλίου δε θα το ξεχάσω, όμως η ιστορία της Άννας και του Ντίλαν με συγκίνησε λίγο παραπάνω. Επίσης, η Ελσινόρη παραμένει πιστή στις ηθικές της αρχές και, παρ’ όλες τις δυσκολίες που συναντά, θέλει να φτάσει την ιστορία ως το τέλος όχι για την ίδια την τιμωρία αλλά για την ηθική ικανοποίησή της.
«Το μυστικό της Μπλε Πολυκατοικίας», αυτού του διάσημου κτίσματος των Εξαρχείων, είναι μια συναρπαστική περιπέτεια, με αγωνία, ανατροπές, εκπλήξεις και εύστοχες πανανθρώπινες αλήθειες. Η ιστορία με ταξίδεψε από το μακρινό 1974, με παραστατικότατες σκηνές της εισβολής στο Πολυτεχνείο, ως το σήμερα, όπου η ιδεολογία εκείνης της εποχής έχει φύγει ανεπιστρεπτί από την καθημερινότητά μας. Πρόκεται για μια εξίσου δυνατή συνέχεια του «Φόνου πέντε αστέρων», την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου