Την συγγραφέα προσωπικά την ΄΄γνώρισα΄΄ μέσα από την πένα της και τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής της, και αυτό ήταν αρκετό να με κάνει να νιώσω ότι την ξέρω χρόνια.
To γεγονός ότι κάποτε σπούδαζα στη Κομοτηνή , με έκανε να αγαπήσω περισσότερο την συγγραφέα. Το αγόρασα πριν 11 χρόνια. Και έχω να πω είναι το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που αγόρασα. Έτυχε φετος το καλοκαίρι να ξανά δω την επανέκδοση του και συγκινήθηκα, γιατί αυτό το βιβλίο είναι στη καρδιά μου εδώ και χρόνια. Το ξανά αγορασα και το ξανα διάβασα, ναι με το ίδιο ενδιαφέρον, με τον ίδιο ζήλο. Πάλι έκλαψα.
ως αναγνώστρια θέλω να καταθέσω κάτι δικό μου, πράγματα, που ένιωσα.
Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο της συγγραφέας, γρήγορο, εύκολο, , με κρατημένες ισορροπίες σε λεπτά ζητήματα και τηλεοπτικά δοσμένο με μεγάλη επιτυχία, όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι, από το σίριαλ του σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη, που προβλήθηκε με μεγάλη αποδοχή από το τηλεοπτικό κοινό.
Ένα βιβλίο που έκλαψα πολύ. Είναι ένα βιβλίο που με έκανε να πάω στα στενά σοκάκια της Κομοτηνής και να βρω το τηλεοπτικό σπίτι του Μουράτ.
Είναι ένα βιβλίο, που μπορείς να διαβάσεις στο λεωφορείο, στο τρένο, στην παραλία, στην πολυθρόνα σου, ακόμη και στο κρεβάτι σου.
Έχει σχετικά γρήγορο ρυθμό, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και γι’ αυτό είναι εύκολο να διαβαστεί σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Ξέρετε μου αρέσουν τα βιβλία που κινούνται σε 2 χρόνους. Το συγκεκριμένο κινείται σε ένα χρόνο, και αφήστε με να είναι λίγο υποκειμενική η κριτική μου.
Το αγαπώ αυτό το βιβλίο. Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια. Μου θυμίζει τα ανέμελα χρόνια. Μου θυμίζει πολλά....
Κινείται κυρίως σε δύο επίπεδα, στο αισθηματικό και στο κοινωνικό.
Με ενθουσίασε κυρίως η πλοκή του γιατί μπερδεύει επιτυχώς δύο κόσμους, δύο θρησκείες, δύο κουλτούρες, στον βωμό του έρωτα, της αγάπης.
Το βιβλίο αυτό μοιάζει να έχει γραφτεί πάνω σε μία και μόνο ιδέα, να γίνει το έργο αυτό μια μεγαλειώδης απόδειξη της παντοδυναμίας του έρωτα, του πάθους, ανάμεσα σε δύο νέους, που βρέθηκαν τυχαία, από διαφορετικούς κόσμους, όπου ανάμεσά τους χάνεται η λογική. Μέσα τους μόνο συναίσθημα, πάθος, πόθος, χωρίς φόβο, χωρίς αναστολές. Ζουν και νιώθουν τα πάντα με ένταση, με παραφροσύνη.
Η ιστορία σε καθηλώνει, σε μαγνητίζει, σε προβληματίζει. Σουτ κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον να το ρουφήξεις με μιας. Βουλιάζεις μέσα του, ΑΓΑΠΗ και ΜΙΣΟΣ, ΑΓΑΓΓΕΝΗΣΗ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και ΚΟΛΑΣΗ, ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που στριφογυρίζουν απειλητικά στον αέρα ποια θα επικρατήσει.
Σου δημιουργεί την εντύπωση πως βλέπεις την ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά σου και εσύ μέσα σε αυτή να την ζεις, να είσαι κομμάτι της. Ιστορία της διπλανής πόρτας. Μια πληγή, σταγόνες, αίμα και δάκρυα.
Αυτή η αμεσότητα θεωρώ πως είναι προτέρημα για ένα καλογραμμένο βιβλίο.
Μπορούν, τελικά, ένας άντρας και μία γυναίκα από διαφορετικούς κόσμους, θρησκείες και κουλτούρες, να ερωτευτούν παράφορα, να γκρεμίσουν τα τείχη, να γεφυρώσουν διαφορές, με ένα πάθος σαν ορμητικό ποτάμι, που τους παρασύρει να τροφοδοτούν αυτόν τον έρωτα, που διεκδικούν ή θα καταδικαστεί να σβήσει άδοξα στο όνομα της πραγματικότητας…
Τι Παιχνίδια της μοίρας παιζει η ζωη.
Το σημαντικότερο είναι να ζούμε την κάθε στιγμή με πάθος, με ορμή, με ζωντάνια, με ένταση. Να την ρουφάμε στο 100% και πιο πάνω, όσο μπορούμε πιο έντονα, διότι όταν περνούν τα χρόνια καταλαβαίνουμε τον ρόλο της ύπαρξης του κάθε τι, που μας συμβαίνει, καθώς και γιατί μας συνέβη, αδυνατώντας ωστόσο να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω να το ξαναζήσουμε, να το ξανανιώσουμε, έστω και με τα ίδια δεδομένα του τότε, χωρίς να μπορούμε να διορθώσουμε ή να ακυρώσουμε πράγματα.
Η κάθε στιγμή είναι ομορφιά, η ίδια η ζωή είναι ομορφιά και ως ταξιδευτές στο πλοίο της ζωής, πρέπει να την απολαμβάνεις.
Ένα ταξίδι πολυτάραχο, που έχει και βοριά, αλλά και νύχτες πανσέληνες, όπως λέει και το τραγούδι, Του Μακεδονα που συνοδεύει το σίριαλ. Ένα ταξίδι, όμως, όπου τα αταίριαστα πράγματα δεν φέρνουν χαρά, αλλά δυστυχία, όσο κι αν προσπαθούμε να τα γεφυρώσουμε, όσο και αν πάμε κόντρα στον βοριά, βρίσκονται μπροστά μας, δίπλα μας.
Κλείνοντας, στην γράφοντα ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗ να ευχηθώ το ‘‘ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΑΝΤΙΟ’’ να συνεχίσει με επιτυχία το ταξίδι του και η ίδια να συνεχίσει την επιτυχημένη συγγραφική της πορεία, όπου μέσα από την πένα της θα μπορούμε να ταξιδεύουμε και εμείς μαζί της.
Καλοταξιδο να ειναι
To γεγονός ότι κάποτε σπούδαζα στη Κομοτηνή , με έκανε να αγαπήσω περισσότερο την συγγραφέα. Το αγόρασα πριν 11 χρόνια. Και έχω να πω είναι το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που αγόρασα. Έτυχε φετος το καλοκαίρι να ξανά δω την επανέκδοση του και συγκινήθηκα, γιατί αυτό το βιβλίο είναι στη καρδιά μου εδώ και χρόνια. Το ξανά αγορασα και το ξανα διάβασα, ναι με το ίδιο ενδιαφέρον, με τον ίδιο ζήλο. Πάλι έκλαψα.
ως αναγνώστρια θέλω να καταθέσω κάτι δικό μου, πράγματα, που ένιωσα.
Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο της συγγραφέας, γρήγορο, εύκολο, , με κρατημένες ισορροπίες σε λεπτά ζητήματα και τηλεοπτικά δοσμένο με μεγάλη επιτυχία, όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι, από το σίριαλ του σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη, που προβλήθηκε με μεγάλη αποδοχή από το τηλεοπτικό κοινό.
Ένα βιβλίο που έκλαψα πολύ. Είναι ένα βιβλίο που με έκανε να πάω στα στενά σοκάκια της Κομοτηνής και να βρω το τηλεοπτικό σπίτι του Μουράτ.
Είναι ένα βιβλίο, που μπορείς να διαβάσεις στο λεωφορείο, στο τρένο, στην παραλία, στην πολυθρόνα σου, ακόμη και στο κρεβάτι σου.
Έχει σχετικά γρήγορο ρυθμό, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και γι’ αυτό είναι εύκολο να διαβαστεί σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Ξέρετε μου αρέσουν τα βιβλία που κινούνται σε 2 χρόνους. Το συγκεκριμένο κινείται σε ένα χρόνο, και αφήστε με να είναι λίγο υποκειμενική η κριτική μου.
Το αγαπώ αυτό το βιβλίο. Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια. Μου θυμίζει τα ανέμελα χρόνια. Μου θυμίζει πολλά....
Κινείται κυρίως σε δύο επίπεδα, στο αισθηματικό και στο κοινωνικό.
Με ενθουσίασε κυρίως η πλοκή του γιατί μπερδεύει επιτυχώς δύο κόσμους, δύο θρησκείες, δύο κουλτούρες, στον βωμό του έρωτα, της αγάπης.
Το βιβλίο αυτό μοιάζει να έχει γραφτεί πάνω σε μία και μόνο ιδέα, να γίνει το έργο αυτό μια μεγαλειώδης απόδειξη της παντοδυναμίας του έρωτα, του πάθους, ανάμεσα σε δύο νέους, που βρέθηκαν τυχαία, από διαφορετικούς κόσμους, όπου ανάμεσά τους χάνεται η λογική. Μέσα τους μόνο συναίσθημα, πάθος, πόθος, χωρίς φόβο, χωρίς αναστολές. Ζουν και νιώθουν τα πάντα με ένταση, με παραφροσύνη.
Η ιστορία σε καθηλώνει, σε μαγνητίζει, σε προβληματίζει. Σουτ κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον να το ρουφήξεις με μιας. Βουλιάζεις μέσα του, ΑΓΑΠΗ και ΜΙΣΟΣ, ΑΓΑΓΓΕΝΗΣΗ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και ΚΟΛΑΣΗ, ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που στριφογυρίζουν απειλητικά στον αέρα ποια θα επικρατήσει.
Σου δημιουργεί την εντύπωση πως βλέπεις την ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά σου και εσύ μέσα σε αυτή να την ζεις, να είσαι κομμάτι της. Ιστορία της διπλανής πόρτας. Μια πληγή, σταγόνες, αίμα και δάκρυα.
Αυτή η αμεσότητα θεωρώ πως είναι προτέρημα για ένα καλογραμμένο βιβλίο.
Μπορούν, τελικά, ένας άντρας και μία γυναίκα από διαφορετικούς κόσμους, θρησκείες και κουλτούρες, να ερωτευτούν παράφορα, να γκρεμίσουν τα τείχη, να γεφυρώσουν διαφορές, με ένα πάθος σαν ορμητικό ποτάμι, που τους παρασύρει να τροφοδοτούν αυτόν τον έρωτα, που διεκδικούν ή θα καταδικαστεί να σβήσει άδοξα στο όνομα της πραγματικότητας…
Τι Παιχνίδια της μοίρας παιζει η ζωη.
Το σημαντικότερο είναι να ζούμε την κάθε στιγμή με πάθος, με ορμή, με ζωντάνια, με ένταση. Να την ρουφάμε στο 100% και πιο πάνω, όσο μπορούμε πιο έντονα, διότι όταν περνούν τα χρόνια καταλαβαίνουμε τον ρόλο της ύπαρξης του κάθε τι, που μας συμβαίνει, καθώς και γιατί μας συνέβη, αδυνατώντας ωστόσο να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω να το ξαναζήσουμε, να το ξανανιώσουμε, έστω και με τα ίδια δεδομένα του τότε, χωρίς να μπορούμε να διορθώσουμε ή να ακυρώσουμε πράγματα.
Η κάθε στιγμή είναι ομορφιά, η ίδια η ζωή είναι ομορφιά και ως ταξιδευτές στο πλοίο της ζωής, πρέπει να την απολαμβάνεις.
Ένα ταξίδι πολυτάραχο, που έχει και βοριά, αλλά και νύχτες πανσέληνες, όπως λέει και το τραγούδι, Του Μακεδονα που συνοδεύει το σίριαλ. Ένα ταξίδι, όμως, όπου τα αταίριαστα πράγματα δεν φέρνουν χαρά, αλλά δυστυχία, όσο κι αν προσπαθούμε να τα γεφυρώσουμε, όσο και αν πάμε κόντρα στον βοριά, βρίσκονται μπροστά μας, δίπλα μας.
Κλείνοντας, στην γράφοντα ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗ να ευχηθώ το ‘‘ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΑΝΤΙΟ’’ να συνεχίσει με επιτυχία το ταξίδι του και η ίδια να συνεχίσει την επιτυχημένη συγγραφική της πορεία, όπου μέσα από την πένα της θα μπορούμε να ταξιδεύουμε και εμείς μαζί της.
Καλοταξιδο να ειναι
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου