Αν δε φάω όλο το φαγητό μου, θα με πάρει ο αστυνόμος, αν δεν πιώ το γάλα μου γρήγορα, θα με πάρει ο αστυνόμος, αν δε μαζέψω τα παιχνίδια μου, θα με πάρει ο αστυνόμος...». Η καρδιά του μικρού αγοριού χτυπά δυνατά κάθε φορά που ακούει τη σειρήνα ενός περιπολικού. Μπορεί, όμως, ένα τυχαίο γεγονός να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον φόβο του;
Οι αστυνομικοί δεν είναι μπαμπούλες και οι γονείς δεν πρέπει να φοβίζουν τα παιδιά τους.
Πόσες φορές έχεις ακούσει έναν γονέα να λέει στο παιδί του «φάε διαφορετικά θα πας φυλακή», «κάτσε φρόνιμα γιατί θα έρθουν οι αστυνομικοί να σε πιάσουν» και άλλα τέτοια παρόμοια;
Οι γονείς προσπαθούν να «φοβίσουν» τα παιδιά τους για να κοιμηθούν στην ώρα τους, να φάνε, να καθίσουν φρόνιμα, να διαβάσουν τα μαθήματά τους αλλά δυστυχώς το κάνουν με τον λάθος τρόπο. Και ο ένας από αυτούς είναι να χρησιμοποιούν την αστυνομία ως «μπαμπούλα». Και τα παιδιά στο μυαλό τους έχουν την Αστυνομία ως κάτι τρομακτικό, κάτι κακό, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να απευθυνθούν. .
Στο μήνυμα της ΕΛ.ΑΣ. προς τους γονείς αναφέρεται «αγαπητοί γονείς, δώστε στα παιδιά σας να καταλάβουν ότι κανείς αστυνομικός δεν θα τα βάλει στη φυλακή «αν δεν είναι φρόνιμα», «αν δεν φάνε το φαγητό τους», «αν δεν κοιμούνται το μεσημέρι»».
«Εμείς θέλουμε να έρχονται σε εμάς όταν κάτι τους φοβίζει και όχι να είμαστε αυτοί που φοβούνται»,
Η καρδιά του μικρού αγοριού χτυπά δυνατά κάθε φορά που ακούει τη σειρήνα ενός περιπολικού. Μπορεί, όμως, ένα τυχαίο γεγονός να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον φόβο του; Τι ρόλο θα παίξει ο ευγενικός και ήρεμος γείτονας, ο κύριος Βασίλης, για να καταλάβει ότι τελικά, εκτός από τους ήρωες της τηλεόρασης, υπάρχουν και οι πραγματικοί, δικοί μας ήρωες;
Μια ιστορία για τις φοβίες, τα στερεότυπα, την προσφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου