Το κυνήγι του πεσμένου χαρταετού

Πέρυσι θυμάμαι τέτοιες μέρες αποφασίσαμε να πετάξουμε μαζί με το Γιάννη πρώτη φορά χαρταετό.  Ο μπαμπάς μας πιο έμπειρος σε αυτά , ήξερε πόσα μέτρα χρειαζόμαστε περίπου, τα ζύγια και την ούρα. Αρχικά πήραμε έναν χαρταετό σύμφωνα με την ομάδα μας. ΠΑΟΚ βλέπετε 
Μετά κατεβήκαμε παραλία και για να είμαστε άνετοι πήγαμε μια μέρα πριν την Καθαρά Δευτέρα. Μην γελάτε, αλλά θέλαμε να είμαστε μόνοι μας.
Έτσι είχαμε όλη την παραλία δικιά μας. Ήμασταν 2 ώρες και τρέχαμε σαν τους παλαβούς να σηκώσουμε τον χαρταετό. Ε κάποια στιγμή, τον σηκώσαμε, και έτσι όπως τον κρατούσε ο μπαμπάς μας, είπε στον μικρο μας να ερθει  να κρατήσει και αυτος.  Πήγε ο μικρός με χαρά, και παρόλο που ο χαρταετός είχε μεγάλη αντίσταση και ο μικρός μας πήγαινε πέρα δώθε για να μην τον πάρει ο αέρας, τα κατάφερε.!!!!    Μετά ήρθε η δική μου η σειρά.

Ο χαρταετός ήταν στα 50 μέτρα  και σε 5 με 10 το πολύ  δευτερόλεπτα κατάφερα και τον έριξα στην θάλασσα.

Καλέ μη γελάτε σας λέω.


Επιτόπου τρέχω να τον σηκώσω και έτρεχα σαν την παλαβή μέσα στην αμμούδα και ίσα ίσα αυτό που κατάφερα ήταν να τρέχω εγώ και ο χαρταετός να κάνει κολοτούμπες στην αμμουδιά...

Ο μπαμπάς μας και ο μικρός ''κατουρήθηκαν'' να γελάνε από τα γέλια

Φέτος προσπάθησα και πήγαν καλύτερα τα πράγματα, ή μήπως όχι;

Πάλι φέτος καθαρά Δευτέρα έβρεχε  και πάλι είπαμε να πάμε νωρίτερα αλλά το τριήμερο μας βρήκε με βροχή άρα καθίσαμε στο σπίτι μας. Το απόγευμα της Καθαρας  κατά τις 4 σταμάτησε να βρέχει και επιτόπου πιάνω από τον μπράτσο μπαμπά και γιο. <<Πάμε να πετάξουμε τον χαρταετό φέτος θα τα καταφέρω>>
Ο Γιάννης γελούσε, μαμά δεν ξέρεις  
<<χμ  θα σου δείξω φέτος>> του απάντησα
Ετοιμαστήκαμε και σε 20 λεπτά ήμασταν στο γήπεδο. Δεν πήγαμε θάλασσα γιατί είχε πολύ λάσπη.

Λοιπόν η πρώτη απόπειρα ήταν έξω από το γήπεδο στο δρόμο  με πολλά ατυχήματα αλλά δεν είχε μεγάλη απόσταση να τρέξουμε για να τον σηκώσουμε, παρ όλο αυτά τα καταφέραμε σε  μικρότερο ύψος . 

Τελικά αποφασίσαμε να μπούμε με στο γήπεδο που έχει μεγάλο χώρο για να τρέξεις. Με το που μπήκαμε ο Γιάννης πήρε τον χαρταετό και άρχισε και έτρεχε και δεν θα το πιστέψετε το 4 χρόνο σήκωσε τον Χαρταετο με την πρώτη και μόνος του και εμείς προσπαθούσαμε τόση ώρα.

Οση ώρα έτρεχε ο μικρός ο χαρταετός είχε αυτό το μικρο ύψος περίπου 15 μέτρα και όλοι στο γήπεδο τον χειροκροτούσαν και φώναζαν μπράβο Γιάννη. Το είχε εκεί ψηλά αρκετά λεπτά αλλά κουράστηκε και σταμάτησε και έτσι έπεσε. 

Μετά αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια σαν του Γιάννη. 

 εεε δεν το χω ρε παιδιά. Έτρεχα ανέβηκε και έπεσε σε δευτερόλεπτα και το καλύτερο τον έσπασα. 

Αυτό ήταν το όνειρο τελείωσε γρήγορα.Μετά βγήκαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες και πετάξαμε τον χαρταετό στο κάδο απορριμάτων. 

Του χρόνου θα προσπαθήσω περισσότερο. 

όμως δεν τελειώνω εδώ πριν λίγες ημέρες βγήκε το καινούργιο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζα Το απίστευτο κυνήγι του φευγάτου χαρταετού, μιας και πλησίαζαν οι μέρες  είχα μιλήσει και στο Γιάννη ότι θα διαβάσουμε ένα ξεκαρδιστικό βιβλίο. Επικοινώνησα με τις εκδόσεις Ψυχογιός και με χαρά μου διέθεσαν ένα αντίτυπο.

Για την οικογένεια χλαπατσουλη τα έχουμε ξανά πει και παλιότερα, Ο Χαράλαμπος Χλαπατσουλης όλο σε διάφορες και ξεκαρδιστικές ιστορίες μπλεκει.

Όταν ο Χαράλαμπος Χλαπατσούλης διαβάζει στην εφημερίδα ότι κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου πετάει στα σύννεφα από τη χαρά του. Μόλις όμως αντιλαμβάνεται ότι ο Τσιριμπόμ ο γιος του αμολάει έναν χαρταετό στην ουρά του οποίου έχει δέσει κατά λάθος το λαχείο που θα τον κάνει εκατομμυριούχο, τρέχει να τον προλάβει. Δυστυχώς όμως ο σπάγκος ξεφεύγει από τα χέρια του Τσιριμπόμ και ταξιδεύει στο άγνωστο, οδηγώντας την οικογένεια Χλαπατσούλη στις πιο απίθανες και σπαρταριστές περιπέτειες σε απόκρημνους γκρεμούς, κλουβιά θηρίων και φουρτουνιασμένους ωκεανούς με πεινασμένους καρχαρίες.